bepalen mijn leven...

Ja ik word ouder ! Waar ik inmiddels wel achter ben en met mij vele 'ouderen' dat de meeste dingen waar zorgen om gemaakt worden vaak dingen zijn die je zelf kan veranderen. Jahaaa is wel even een dingetje, uit je comfortzone stappen en andere keuzes maken. En als dat dan gebeurt is het: had ik dit maar jaren eerder gedaan! En eerlijk is eerlijk, je hebt niet altijd door, dat je beland bent in een of ander patroon, waardoor je zelf alles in stand houd. Ik betrap me er nog wel eens op, als ik me daar eindelijk bewust van word. Door bijvoorbeeld de volgende gedachte die dan even langs komt waaien: Ik ben echt te oud voor deze shit!!! AAAh daar heb je er een! Iets waar ik absoluut klaar mee ben en niet meer wil! Het eerste wat ik me dan afvraag is: Is het redelijk? Mag ik hier wat mee? Wil ik hier wat mee? Kan ik hier wat mee? Als overal het antwoord JA op is, dan ga ik er mee aan de slag. Ik ga die confrontatie aan met mezelf en/of met die ander. Geen tijd meer voor bullshit jongens, geen zin meer in spelletjes en om de stront heen blijven draaien. Gewoon aanpakken die handel! Blijf je dan nog wel vriendjes? Ja, als je eerlijke gesprekken mag voeren met elkaar, is er genoeg respect en word het alleen maar gewaardeerd. Soms kom je er achter dat je helemaal alleen aan een dood paard loopt te trekken. Of dat je er eigenlijk iets van gemaakt hebt, wat er helemaal niet is. Dus... geen vriendjes meer, ook goed ! Weet je ik heb geen zin meer om te buigen tot ik bijna omval, daar ben ik zo klaar mee! Mijn advies voor jonge lui: begin er alsjeblieft wat eerder mee !!! Wacht niet tot je oud bent en je eindelijk door de overgang geen bullshit meer tolereert. Nieuwe lijfspreuk voor jonge lui: I'm too young and clever for this shit !!! Hmmm... is eigenlijk ook wel wat voor de 'jongere oudere' onder ons ;) liefs, Bianca

Verkeerde afslag, verkeerde dimensie...

Heel vaak krijg ik de opmerking: "Ik wil zo een relatie als jullie hebben, jullie zijn zo gelukkig! Hoe doe je dat toch?" Wij zijn inmiddels 13 jaar getrouwd en 18 jaar bij elkaar en inderdaad heel gelukkig. Om zo gelukkig te zijn, zijn er een paar essentiële onderdelen in de kern van de relatie nodig. Wij hebben die onderdelen gevonden, wat voor ons heel goed werkt. Aangezien er toch regelmatig dezelfde vraag wordt gesteld: 'Hoe doe je dat?' ga ik proberen het voor jullie uiteen te zetten, hoe wij tot een fijne, ruzie-vrije en stabiele band/relatie zijn gekomen. 1. Het is enorm belangrijk te weten/beseffen dat een 'perfecte' relatie niet bestaat, en een 'bijna perfecte' relatie niet vanzelf ontstaat ;) Vaak is het een verwachting die er in het begin van een relatie is, een on-realistische verwachting van bv. huisje-boompje-beestje, rozengeur & maneschijn, de regenboog in het kwadraat, de prins op het witte paard, de princes op de erwt etc. Dat is waar we mee gevoed worden in onze jeugd, met sprookjes, overdaad van fantasieën. Daarnaast werd er in onze jeugd ook vaak geen 'vuile was' buiten gehangen, iedereen is 'perfect naar buiten' gelukkig. Als je zo een verwachting heb van de relatie op dat roze wolkje, dan donder je er al heel gauw teleurgesteld van af. Realistisch zijn is beter voor beiden, dan ben je je veel meer bewust van wat je voelt, vind en denkt. Niemand is perfect, iedereen heeft leuke en minder leuke kanten. Besef dat beiden goed !! En gelukkig maar, anders werd het maar een saaie boel ;) 2. De relatie heeft een stabiele ondergrond nodig: communicatie, vertrouwen, respect, accepteren en loslaten.  Communicatie betekent: veel praten en naar elkaar luisteren ! (allebei welteverstaan ;) Weet wat de ander fijn en niet fijn vind en zoek samen naar een antwoord/oplossing die voor beiden werkt daarin. Als er angst bestaat in de relatie: zoals angst om veroordeeld te worden, angst om niet gezien te worden, angst om niet gehoord te worden, angst om verlaten te worden etc. Dan wordt er niet geluisterd naar elkaar en word er al gauw van alles als een aanval gezien en bestaat er veel wantrouwen. Angst is geen ondergrond die je wilt hebben in een relatie, het geeft veel stress , ellende en onnodige ruzies, dit zie ik veel om me heen. Als je merkt dat je angst hebt in de relatie, ga hier dan aan werken samen met een therapeut, het kan je relatie redden. Een voorbeeld van vertrouwen is: Hij of zij kiest er vrijwillig voor om bij mij te zijn en met mij een relatie te hebben. Als die ander dat niet wilde was hij of zij nu niet hier. Dus laat de angst los en vertrouw en accepteer dat de ander daadwerkelijk bij jou wil zijn !! Laat de ander en jijzelf volledig zichzelf zijn, probeer elkaar niet te veranderen. Als je de ander wil veranderen, is deze partner niet de goede voor jou, dan zoek je eigenlijk een 'ander soort' iemand. Het is niet de bedoeling en dus ook niet fijn als je moet veranderen in een ander persoon, dan mag en kan je niet jezelf zijn en word je zeer ongelukkig. In feite is het een afwijzing van de ander naar jou of andersom:' je bent niet goed zoals je bent'. Accepteer de ander voor wat hij of zij is, ook de minder leuke kanten die je beiden zeker tegen gaat komen van elkaar. Dat is heel normaal, want je bent niet hetzelfde en ook niet hetzelfde opgevoed. Accepteer de minder leuke kanten en ga de uitdaging met elkaar aan om hier een mooie tussenweg in te vinden die voor beide fijn en goed is met alle respect voor elkaar. Praat veel met elkaar, hou je niet in, benoem alles vanuit jezelf (dus niet: jij dit, jij dat, maar: ik merk dat, ik voel dat), dus met respect naar de ander en niet als een aanval. Als je veel met elkaar praat, dan heb je geen kans op ruzie, want je benoemt alles met het doel: ELKAAR TE BEGRIJPEN, niet om elkaar te kwetsen, dat mag natuurlijk nooit het doel zijn van een gesprek. Wacht niet te lang met praten, stel het niet uit, want dan wordt het een irritatie-factor van niet geringe omvang (afhankelijk van je leeftijd zeer snel tot langzaamaan)... 3. Laat elkaar vrij *Gun elkaar de verschillen en een eigen ontwikkeling, leg de ander niets op en hou ook niets tegen wat de ander belangrijk of leuk vind ook al wijkt het af van wat jij er van vind. Ieder in de relatie heeft recht op geluk en blijheid in wat diegene doet/wil. Daarom is vertrouwen en respect zo belangrijk. *Wees geen vader of moeder, wees een gelijkwaardige partner, corrigeer, controleer of domineer de ander niet, maar stel vragen, vul niet in voor de ander. *Gun de ander wat de ander blij maakt en andersom. Maar laat ook de ander alleen dingen doen, mocht jij hier niet blij van worden en andersom. Dus deel de dingen die overeenkomen en gun het de ander en laat de ander vrij in dingen die de ander alleen leuk vind. Je hoeft niet alles van de ander leuk te vinden, dan gaat het je tegenstaan. Daar is vertrouwen voor nodig. *Geef elkaar aandacht en als je beiden een druk leven hebt: maak ook tijd voor elkaar, doe ook leuke dingen samen, anders groei je uit elkaar. *Maak beslissingen in overleg met daarin een grote gun-factor. Nogmaals communicatie is altijd erg belangrijk. Ik denk dat ik zo het belangrijkste wel uiteen heb gezet. Elkaar het beste en geluk gunnen maakt dat je loslaat en het loslaten brengt je dichter bij elkaar dan je kunt vermoeden. Wij zijn geen bezit van elkaar, wij willen bij elkaar zijn. De reden dat wij zo lang samen zijn en elkaar niet kwijt willen is dat we beiden onszelf mogen en kunnen zijn op alle fronten. We hebben veel vertrouwen in elkaar en onszelf omdat we mogen ontwikkelen en groeien met en van elkaar. Ieder op zijn/ haar gebieden, zonder te oordelen, zonder af te remmen, gewoon omdat we elkaar alles gunnen waar we blij van worden. Geluk zit niet in een klein hoekje hoor, het is om de hoek! Je moet het alleen willen zien, loslaten en vertrouwen. Liefs, Bianca 'Liefde is op weg zijn naar jezelf te vinden in elkaar. - Toon Hermans '

Ik ben opgegroeid met negatieve verhalen over de overgang. Maar... ik wou dat ik jaren eerder in de overgang was gegaan!! Sterker nog, ik denk echt dat we er bij gebaat zijn in de overgang te worden geboren. Mijn God wat een verademing ! De overgang heeft mij werkelijk doen stilstaan. De overgang geeft mij overzicht. De overgang geeft mij rust en laat mij zien wat belangrijk is. Het maakt mij zo ongelofelijk bewust van het leven. Het is een hele intense fase. Wie had dat ooit gedacht dat ik nog eens mag meemaken dat ik me weinig tot bijna niet meer druk maak. Ik moest zoveel van mezelf. Geen dagjes bijscholing, nee joh een hele opleiding! Niet 1 hobby, nee 50! Niets was te veel, hard werken, veel leren en er voor iedereen zijn. En wat maakte ik me altijd druk om van alles en nog wat. Het is gewoon echt waar, de overgang maakt een wijze vrouw van je. Ik doe nog maar zelden iets wat ik niet leuk vind. Ik neem tijd voor mezelf als ik daar behoefte aan heb. En als dat een weekend of een week is, het kan en ik doe het ook! Geen schuldgevoel meer, maar heerlijk en intens genieten. Als iets niet meer haalbaar is, jammer dan, dan maar in een volgend leven. Ik accepteer het zoals het is. Ik stap erover heen en ga verder. Ik word te oud voor bullshit. Ja ik werk nog steeds hard en veel, maar ik geniet er van. Merk ik aan mezelf dat het even te veel word dan gaan er grote kruizen door mijn agenda, dan neem ik gewoon vrij. Ik kan zo genieten van kleine onbenulligheden, wandeling, ontbijtje op bed, even lekker liggen in het zonlicht in de tuinkamer luisterend naar de vogeltjes. Knutselen aan mijn website, parfum maken, zoeken naar heerlijke combinaties. Een dagje naar mijn dochters. Lekker dansen met mijn stiefzoon in een homobar. Een dagje winkelen of sauna met een vriendin of mijn man. Toeren door de Veluwe. Terrasje pakken. Een dagje rode kruis-er uithangen bij evenementen. Muziek luisteren, zingen. Naar vrienden of familie... Ik doe niets meer wat ik zonde vind van mijn tijd, want je weet nooit wanneer je tijd is gekomen. Wanneer je jouw 'voertuig' weer terug mag schenken aan de aarde en je de reis naar de volgende sfeer mag maken. Ja ik word me bewuster van mijn sterfelijkheid, want ik word ouder. Ik ben zeker niet bang voor de dood, dankzij de prachtige en leerzame gesprekken met overledenen. Als het tijd is, is het tijd. Maar de tijd die ik heb, besteed ik sinds de overgang toch wat kritischer kijkend naar hoe ik mijn tijd wil doorbrengen in de laatste nog lange fase van mijn turbulente leventje. Het duurt nog wel even voordat ik mag gaan en die tijd ga ik graag genietend, dankbaar en liefdevol door. Daar had ik blijkbaar de overgang van mijn lichaam voor nodig, om stil te mogen staan en terug te schakelen. Stilstaan is zeker een hele vooruitgang !! Liefs, Bianca 'Everyday I understand the phrase "I'm getting too old for this shit" on an even deeper level'

'Denk niet aan diegene die stress in je leven veroorzaken, Richt je op diegene die je doen glimlachen.' Hoe kan het toch dat velen van ons maar als een dolle achter mensen aan blijven 'rennen' die het blijkbaar keer op keer weer voor elkaar krijgen om je pijn te doen (het is nooit goed genoeg)... Die geen of weinig rekening houden met je gevoel. En jij maar 'rennen', moeite doen, om die ene lieve bevestiging te krijgen dat je lief gevonden word. Want ja, mensen die dat al bevestigen daar doe je minder moeite voor. Inmiddels kan ik je vertellen dat het een hele slimme manier is van die mensen om het 'rennen voor hen van jou' in stand te houden. Het is een vorm van manipuleren die je terug ziet in alle leeftijden. Alleen is het bij 'volwassenen' sluwer, volwassenen die op die manier in stand houden dat jij voor hen blijft 'rennen' om maar die bevestiging te krijgen, geven je 'net genoeg water' om je best te blijven doen. Om hoop te blijven houden. Vaak laten ze alleen iets horen als ze je nodig hebben en laten ze je ook net zo makkelijk weer vallen... Zodra deze mensen jou een goede duidelijke bevestiging geven, dan houd jij op met 'rennen'. En daarom is dat absoluut geen optie voor hen. Omdat dit geleidelijk en vaak al vele jaren zo gaat, ben je je er vaak niet van bewust. Of je kan je het niet voorstellen dat bijvoorbeeld iemand dat doet die jou erg na staat en dierbaar is, zoals naaste familie, een 'goede' vriendin of je relatie. Waar deze mensen vaak geen rekening mee houden is dat je tegenwoordig veel sneller bewust bent of word van wat mensen om je heen doen. De hogere trilling zorgt er voor dat je ogen wat sneller open gaan en je inzichten krijgt die je bewust maken van dit feit of je leest het ergens en dan gaat er vanzelf een lichtje branden Denk maar niet dat dit soort 'onvolwassen volwassenen' er van leren als jij hen uiteindelijk na vele 'kopstoten' uit je leven verbant of een grote afstand neemt... Zij zullen zichzelf altijd als slachtoffer blijven zien en leggen de schuld altijd bij de ander... Jij hebt hen zomaar in de steek gelaten... Ze laten uit gemak even de redenen weg en draaien het 'verhaal' altijd in hun eigen voordeel... Als je moet blijven 'rennen' voor iemand is het zeker geen liefde, maar tijdverspilling en verspilling van je energie. Die kan je beter steken in mensen die jou laten glimlachen en jou wel waarderen. Jou de bevestiging geven dat jij veel waard bent voor hen.

Ik moet nog altijd terugdenken aan vele uitspraken die kinderen in mijn praktijk hebben gezegd. Ik kan dan niet anders dan glimlachen want het is vaak heel erg grappig. Zo ook een schattig meisje van 4 of 5 jaar oud die wat jaren terug mijn praktijk binnenkwam. Erg gevoelig en lekker bijdehand, zoals een echte meid betaamd. Haar moeder, ook gevoelig, was blij verrast hoe goed de therapie bij haar dochter aansloeg en al gauw waren de klachten verdwenen als sneeuw voor de zon en haar lieve dochtertje huppelde weer vrolijk rond. Haar moeder wilde nog wat na-behandelingen voor de zekerheid, en zo belandde de kleine meid nog af en toe op mijn behandeltafel voor een 'APKtje'. Ze kletste altijd de oren van mijn kop, heerlijk zo'n hoog en gezellig stemmetje dat de ruimte vulde met mooie verhalen, gegiegel en geschater. Haar moeder was ondertussen blijkbaar heel nieuwsgierig geworden hoe haar dochter dit alles nou zag. Dus op een dag na de behandeling vroeg zij aan haar dochtertje: 'Lieverdje, wat denk je van Bianca? Hoe zou zij dat allemaal kunnen, kindertjes beter maken?' Haar dochtertje keek verbaasd op en trok toen een bedenkelijk gezicht. Hmmm... dat was duidelijk een moeilijke vraag. Ik was ook zeer benieuwd naar haar antwoord, haar moeder en ik keken verwachtingsvol naar de kleine meid. Ze stapte wat achteruit als een ervaren schilder die zijn muse nog eens goed wilde bekijken en ging voor me staan en nam me uitgebreid helemaal op, van mijn tenen tot het topje van mijn kruin werd ik bekeken en gekeurd. Ik moest ongewild denken aan het tvprogramma 'praatjesmakers' met Jochem van Gelder. Zij moest er langer over nadenken als de kids die daar aan meededen. Maar ja het is dan ook echt een moeilijke vraag. Ineens komt er een opgeluchte zucht over haar lippen en kijkt blij en opgelucht naar mij en dan naar haar moeder. 'Ik weet het', zegt ze blij, en glimlacht van oor tot oor. 'Bianca heeft tovernagels!!', ze kijkt ons triomfantelijk aan. Wij kwamen niet meer bij. Dat was wel een heel herkenbaar 'merk' aan mij en wijkt enigzins af van andere vrouwen: mijn lange gekleurde nagels. Ze moet gedacht hebben: dat is anders aan Bianca dus... Helemaal geweldig! Sindsdien ging ik de geschiedenis in als: "Het vrouwtje met de tovernagels." En de kleine meid geneerde zich er niet voor, iedereen mocht het weten als zij ging naar het vrouwtje met de tovernagels ...

Ie kunt zölfs een vis zolang targen dat e tot 't water oetkomp = Dit is een Drents gezegde en gaat er over dat ieder mens een grens heeft aan zijn/haar verdraagzaamheid. Iedereen zal het er mee eens zijn dat gedrag van een ander tot zover wordt verdragen. Afhankelijk van je persoonlijke geduld en persoonlijkheid geef je een ander nog een kans of kansen, maar op een gegeven moment is het toch wel klaar als iemand over je grenzen blijft gaan. In hoeverre, hangt weer af hoeveel je van jezelf houd. Hoe lang laat je pijn toe? En hoe zit dat dan met de onvoorwaardelijke liefde die je hebt naar een ouder of ouders? In hoeverre accepteer je dingen die niet door de beugel kunnen van een ouder? Ik ben er achter gekomen dat die grens bijna onmenselijk hoog ligt. Ouders, kunnen echt heel erg ver over grenzen gaan bij hun kinderen. Ongelofelijk ver. Ik krijg mensen in mijn praktijk waar hun ouders ver over hun grenzen gaan en werkelijk geestelijk mishandeld en/of gemanipuleerd worden. Het duurt dan jaren voordat het volwassen kind doorkrijgt dat dit gebeurt en het duurt ook jaren voordat het volwassen kind het besef krijgt dat dit niet meer kan. Het duurt zolang omdat je er mee bent opgegroeit. Het is een 'normaal' gegeven. Een rolverdeling waarmee je bent opgegroeid en die je is opgelegd. Maar dan... Het volwassen kind blijft altijd met schuldgevoel zitten als het uiteindelijk na jaren ellende de knoop doorhakt. De ratio weet donders goed dat je alle recht hebt om voor jezelf te kiezen. Als je gevoelens ervaart van walging en zelfs haat, dan zijn je grenzen al veel te vaak overschreden. Je bleef toch maar gaan en toegeven... want ja het zijn toch je ouders... Heb uw ouders lief is een waarde die er al generaties is ingebrandt. Je blijft je ouders heel lang zien als 'ouders' met alles wat in dat plaatje past en pas na jaren als 'mens' met al hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Als kind zie je je ouders als geweldig en als voorbeeld want je bent er van afhankelijk. Je kleurt zelf het plaatje in waar dingen ontbreken, vergoedelijkt met allerlei redenenen, want je wilt dat plaatje niet kapot maken die je ingekleurt hebt van hoe het zou moeten zijn. Kinderen die ouders hebben met narcistische trekken zullen dit verhaal herkennen. Die ouders hebben twee of meerdere gezichten en zijn zeer berekenend. Mensen die fijne liefhebbende ouders hebben kunnen zich hier helemaal niets bij voorstellen. Acht jezelf zeer gelukkig en koester je ouders als ze liefhebbend zijn. De kinderen met egoïstische narcistische ouders, die er toch erg veel zijn helaas: je hebt het recht om voor jezelf te kiezen. Jij mag bepalen waar jouw grenzen liggen en niemand anders. Laat je niet meer manipuleren en neem zelf de touwtjes in handen. Geef jezelf daarvoor de tijd. Het is een langzame pijnlijke strijd en proces van binnen tussen je trouw aan je ouder, je innerlijke kind en je volwassen ik die het niet meer wil en kan. Hou van jezelf en gun jezelf de controle terug.

Ik krijg veel mensen in de praktijk waarvan de gedachtenwereld helemaal vervormd is. Niet meer gebaseerd op de realiteit maar puur gedreven wordt door onzekerheid en angst. Zo word je niet altijd geboren... zo word je gevormd... Je basis van je gedachten- en gevoelswereld worden gevormd in je kindertijd. Wat je dan te horen krijgt, neem je aan voor waar. Het gezin waarin je opgroeit heeft de allerbelangrijkste rol in je leven. Hoe je ondersteunt, verzorgt of misschien juist afgekraakt wordt, vormt langzaam je denkwereld. Ook genen hebben hier invloed op: ben je van huis uit onzeker, zenuwachtig. Is er in je familie veel geestelijke onstabiliteit kan dit ook flink van invloed zijn, hoe je gaat denken over jezelf en je omgeving. Het zijn vaak gedachten die jou belemmeren iets te ondernemen of beslissingen te nemen die in je eigen voordeel zijn. Als de gedachte overheerst dat je geen recht hebt om zelf iets te bepalen. Dat je minder waard bent als een ander, een ander altijd op een voetstuk zet. Je komt daar achter door je gedachten te gaan observeren en volgen. Tonen je gedachten vluchtgedrag als het aankomt op beslissingen die je moet nemen voor jezelf? Of het verklaren waarom iemand iets zegt of doet wat jou pijn doet? Denk je vaak dat het toch niet gaat lukken of dat je het toch niet kan? Hoe vaak denk je: laat maar? Wat je denkt, ben jezelf: je gedachtenwereld maakt jou of breekt jou. Het kan de wereld om je heen mooi of verschrikkelijk maken. Je kan jezelf een gevangenen maken in je eigen hoofd. Gevangen in negatieve, ontwijkende gedachten waardoor je in een soort cocon leeft waar je helemaal niet in wil zitten. Draai alle negatieve gedachten eens om. Gun jezelf meer! Jij bent een prachtig mens, hoe je het ook draait of keert in je hoofd! Jij bent mooi, lief en bijzonder! Een sterrenkind die net als een ieder ander recht heeft te doen waar je blij van wordt !!! Jij hebt ook recht op geluk en geluk maak jezelf: in je hoofd. Wees eens lief naar jezelf, in je gedachtenwereld, je verdient het na al die 'geestelijke mishandeling' die je jezelf aandoet ! Je bent bijzonder hoe dan ook, want: je bent... je leeft... Wat je denkt ben jezelf... als je dat maar weet!

Weet je nog? Vroeger toen je klein was, toen je kon zitten op de bank na het kijken van een leuke (!) kinderfilm of serie. Toen had je die namelijk nog. Dromen dat je zelf in die film zit of serie en de mooiste avonturen beleeft. Keihard rennen naar die schommel die nog leeg is en uren zo hoog mogelijk de lucht in en fantaseren dat je vliegt als een vogel... Een tak als zweepje en je skippybal is het paard... hop daar ging je met een rotgang in jouw fanatasie.. De skippybal netjes geparkeerd in een parkeervak en het touw vast aan de boom, zodat het 'paard' niet weg kan. Dagdromen in de klas... wie deed dat niet bij een ubersaaie les... Wat deed je dan in die dagdromen? Was je een held, vogel, princes of krijger? Beleefde je avonturen of was je aan het reizen? Was je al aan het werk in het bedrijf van papa of aan het knippen in je eigen salon? De dagdromen konden levensecht zijn en daar werd je erg gelukkig van... even vluchten uit de realiteit. Even in je eigen wereldje. Hoe lang ben je echt kind geweest? Hoe lang mocht je echt kind zijn? Kinderen die lang kind hebben mogen zijn, zijn echt bevoorrecht. Zijn minder moeilijke denkers, minder bezig met hoe je over komt of dat het wel goed genoeg is. Meer relaxed en evenwichtiger. Het merendeel van de volwassenen van nu mochten niet zo heel lang kind zijn. Ook de kinderen van nu mogen maar heel kort kinderen zijn. Je werd en wordt al snel in een harnas gehezen van duizenden regeltjes... Je moet aan van alles voldoen. Een kweekplaats van onzekerheid ten top. Geen tijd om te wennen aan het mens zijn en het proces van het groeien... Waarom worden kinderen dolgelukkig als je met ze naar een pretpark gaan? Daar mogen ze even kind zijn, ravotten, spelen, rennen, gek doen, gillen etc. Hun fantasie mag even los... Dus hoe kan je als volwassenen daar iets mee? Als je herkend dat je maar kort kind mocht zijn, zoek eens een schommel op, ga in het pretpark meespelen met je kinderen of kleinkinderen. Maar hoe mooi is het hierover te fantaseren !!! Jazeker lieve mensen, dagdromen verleer je niet, dat is net als fietsen Eens geen tv, maar even lekker in zo'n heerlijke dagdroom waar je als prins of prinses te paard door het woud gallopeert. Misschien heb je nog sprookjesplaten liggen van vroeger... Fantaseer weer net als vroeger, je doet er niemand kwaad mee en je bent weer even zo vrij en blij als een kind. Inhalen wat je hebt misgelopen. Wat nog intenser is samen met je innerlijke kind (die te vinden is in je buikgebied) lekker spelen. Concentreer je op een tijd uit je jeugd die wat minder was en ga dan in je buik. Zoek in gedachten je innerlijke kind daar op en tracteer haar of hem met een leuk uitje. Jong blijven... kan dat? Jazeker !!

Hoe vaak betrap je jezelf op het ontbreken van energie, moed en positiviteit? Hoe makkelijk is het om op de 'automaat' te staan en alles maar te accepteren hoe het op je pad komt. Heel vaak vergeten mensen dat ze heel veel zelf in de hand hebben. Soms maar even wat moeite hoeven te doen om een situatie 180 graden te draaien. Maar hebben we niet geleerd alles maar te nemen hoe het komt. Te luisteren naar mensen die het gewend zijn te bepalen. Luisteren naar anderen kan ook heel handig zijn: zolang ik niet hoef te bepalen, hoef ik ook geen verantwoording te nemen... Kan ik niets fout doen... Heel vaak als het je ontbreekt aan energie, moed en positiviteit is dat vaak een teken dat iemand anders teveel voor jou of over jou bepaalt waar je eigenlijk niet blij mee bent of dat je de situatie hebt geaccepteerd, maar het eigenlijk anders wilt. Misschien is er geen ruimte om jezelf te kunnen zijn of jezelf te ontwikkelen. Misschien maak je jezelf wijs dat het zo hoort in een relatie/situatie zodat je het niet hoeft te veranderen, lees: confrontatie aan te gaan met anderen of jezelf... Een ander wil vaak de situatie niet veranderen, want die ander vind het prima zo. Dus wil je verandering, dan moet JIJ iets doen. Jij hebt net zo veel recht als ieder ander om je mening te zeggen en te veranderen waar je niet blij van word. Die ander heeft niet het alleen-zeggenschap. Jij mag ook bepalen! Dat is heel moeilijk als je dat niet gewend bent, maar geloof me, het word steeds makkelijker. Als je jezelf maar net zo veel waard vind als een ander. Zelfwaarde is een belangrijk onderdeel van het vinden dat je evenveel recht hebt op geluk en zeggenschap. Komop! Kom voor jezelf op, als je durft ! Je zal zien dat er verandering gaat plaats vinden.